Δεν είναι τίποτα δεν ήταν κανείς είναι μόνο εκείνα που μας στιγμάτισαν είναι μόνο οι στιγμές που μας συντροφεύουν τόσα χρόνια μετά . Κάποιες παρέες κάποιοι φίλοι έγιναν μουσικοί έκανα συγκροτήματα, παρασύρθηκαν στο όνειρο της μουσικής και ταξίδεψαν στις θάλασσας τις νότες. Μέσα από φουρτούνες μέσα από μπουνάτσες ταξίδεψαν, άλλοι στάθηκαν άλλοι έφυγαν άλλοι έπεσαν στα νερά της και έπαψαν. Μια παρέα που διάβαζε για να δώσει πανελλήνιες το ‘83 στο σπίτι του ενός, αποφάσισε να παίξει μουσική. Ο σπόρος έπεσε και ένα χρόνο μετά έγινε πραγματικότητα. Σπίτι μονοκατοικία γκρέμι, αυγοθήκες φελιζόλ ενισχυτές τύμπανα κιθάρες μπάσο μικρόφωνα και το γλυκό έδεσε .. Είχαν όλο το κόσμο στα πόδια τους και τότε ξεκίνησαν τα live κυρίως στο Skiaxtro στον Πειραιά. Ήταν η εποχή που οι Birthday Party, οι Wipers, οι Joy division... αλλά και παλιότεροι όπως ο Capten bifhard, ο Zappa ...και άλλοι τέτοιοι, ήταν τα καθημερινά τους ακούσματα. Και ο Ζήλος και ο Δασκαλοπούλος ήταν στην καθημερινή ακρόαση για τα νέα μουσικά δεδομένα στον πλανήτη. Στο σπίτι - studio εκτός των άλλων γινόντουσαν μαζώξεις διάφορες, αλλά σχήματα έπαιζαν κατά καιρούς, πάρτι αποκριάτικα, ο χώρος ήταν γεμάτος μουσικές και ζωή. Εκείνα τα κορίτσια που πέρασαν· κάποια θέλησαν να μοιραστούμε τη γη κι όταν τους πρόσφεραν τη θάλασσα τα αστέρια, ανέβηκαν στα βουνά και χάθηκαν. Και εκείνοι οι φίλοι που πέρασαν μουσικοί ή όχι, έπαιξαν έκατσαν και κάποιοι άλλοι δεν είναι πια μαζί μας έφυγαν. Τερματίζαμε τις μουσικές μας φόρμες σε μονοπάτια ανορθόδοξα, τα ακούσματα μας μας έσπρωχναν σε μουσικές πρωτόγνωρες για μας αλλά και για τους άλλους που άκουγαν. Δύσκολα διαβήκανε την πορεία μας που κατέληξε σε αδιέξοδο και το αποτέλεσμα η διάλυση των σχημάτων που φτιάξαμε, μάλιστα ήταν να παίξουμε στα 127 desibel στα Εξάρχεια την ημέρα που έκλεισε, αστείο ε?. Πολλά από τα σχήματα που παίζανε μαζί στα live στον Πειραιά αλλά και σε ένα δίσκο που κυκλοφόρησε το 1987, στάθηκαν στο χώρο για πολλά χρόνια και έκανα πράγματα άλλοι πάλι σαν και εμάς έπαψαν. Αρκετά χρόνια μετά επανήλθαμε με αγγλόφωνο σχήμα που κράτησε για αρκετό διάστημα παίζοντας σχεδόν σε όλα τα γνωστά μαγαζιά της Αθήνας 2002 με 2016. Η τελευταία προσπάθεια ήρθε το 2020 που δεν κράτησε, ήταν χτισμένη σε πλίθες ραγισμένες. Η θέληση να φτιάχνεις μουσική μέσα από ανορθόδοξες φόρμες και με παιξίματα ιδιόρρυθμα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Και τέλος καταλήγεις εκτός, με σκέψεις για το αύριο αν θα υπάρχεις εκεί στον κόσμο της μουσικής. Η θέληση για διαφορετικότητα στο κόσμο τούτο είτε στη μουσική είτε σε οποιαδήποτε τέχνη είτε στη ίδια τη ζωή είναι επώδυνη και κουραστική. Καταλήγεις τελικά σε κάποιο παγκάκι μόνος ή σε τίποτα σκουπίδια ψοφίμι ή με μια κοιλιά μέχρι απέναντι, να βλέπεις σίριαλ του mega και του Netflix. Ελπίζοντας ότι υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις, διαβαίνουμε την πορεία μας σκάβοντας τις σκέψεις μας και τις μνήμες μας, διώχνοντας την τοξικότητα από γύρω μας, ζώντας.
