Δευτέρα, 2 Δεκεμβρίου 2013
ΓΚΟΜΠΙΝΤΑ… ΓΚΟΜΠΙΝΤΙΜΠΟΥ
Τις προάλλες, ψάχνοντας σ’ ένα δισκάδικο, άκουσα κάποιους πελάτες γύρω στα 30 να εκθειάζουν ένα ελληνικό συγκρότημα των 80s, τους… Γκομπίντου… Μπιντίμπου… Γκομπίμπου… δεν ήξεραν να τους πουν σωστά, και κάθε φορά τούς έλεγαν και διαφορετικά. Κάποια στιγμή επεμβαίνω στην κουβέντα τους και τους λέω: «Γκομπινταγκομπιντίμπου». Γύρισαν και με κοίταξαν με απορία. «Τι είν’ αυτό» μου λένε.... «Το συγκρότημα…» τους λέω. «Αποκλείεται να είχε τόσο μεγάλο όνομα…» μου ξαναλένε. «Ναι» τους είπα. «Δεν είχε τόσο μεγάλο όνομα, αλλά από εκεί το πήραν…». Ήμουν κάτι παραπάνω από σίγουρος πως δεν κατάλαβαν τι εννοούσα…
Τέλος πάντων… Δεν είχα πολύ χρόνο για κουβέντα, επειδή βιαζόμουν, αλλά εκείνο που μου έκανε εντύπωση (για ακόμη μία φορά) είναι η «ζούρλα» που έχει πιάσει τον κόσμο (τον δικό μας κόσμο…) εν σχέσει με τα eighties. Δεν αρκούν πλέον τα γκρουπ, που μπόρεσαν κι έγραψαν κάποιους δίσκους (με καλές/ανεκτές παραγωγές, έτσι ώστε να μπορούμε κι εμείς να τ’ ακούμε… ανθρωπίνως και ενδεχομένως να τα ευχαριστιόμαστε), έχουμε πλέον και τους MC-junkies, οι οποίοι, αφού… ξεπέρασαν το βινύλιο, την «παλεύουν» πλέον μόνο με κασέτες. Δεν λέω. Κι εγώ μεγάλωσα με τις κασέτες και ακόμη τις ακούω (όντως), αλλά ρε παιδί μου νοιάζομαι και για κάποια, πρώτη έστω (αλλά και δεύτερη και τρίτη...) ηχητική ποιότητα. Δεν το μπορώ το εντελώς ερασιτεχνιλίκι και το χύμα. Δηλαδή θεμιτό ήταν (το «χύμα») για κάποιον που ξεκινούσε κι ήθελε να δει μέχρι που θα μπορούσε να φθάσει, γράφοντας, σβήνοντας και ξαναγράφοντας κασέτες, αλλά να αποκτούν οι κασέτες αυτές… τοιούτη φετιχιστική αξία νομίζω πως πάει πολύ. Φυσικά, κασέτες (εννοώ μόνο κασέτες) ηχογραφούσαν και μεγάλα ονόματα (στο εξωτερικό εννοώ), αλλά ήταν κασέτες περιποιημένες, γραμμένες σε στούντιο, με επαγγελματικό τρόπο κ.λπ., δεν ήταν ό,τι να ’ναι. (Μάλιστα διάφορες τέτοιες κασέτες πωλούνται πανάκριβα στο eBay – πριν μερικά χρόνια βρέθηκε κάποιος κι έδωσε για το set των 32 κασετών της United Dairies περισσότερα από 2300 δολάρια!). Και στην Ελλάδα είχαν βγει καλές κασέτες στα 80s (κασέτες δηλαδή που θα μπορούσε να σταθούν και ως κανονικές παραγωγές, έστω και με ολίγες μικρές διορθώσεις). Θυμάμαι, ανάμεσα στις πολλές εκείνων των χρόνων, την γιαννιώτικη συλλογή «0651» [Βάρκα 08] από τον Φεβρουάριο του ’85 με Επιπτώσεις, Κεφάλαιο 24, Φυσιολατρικό Σύλλογο κ.ά., και ακόμη τους συμπατριώτες τους Κρυπτογράφημα με την «Αντώνιος Πυρ» [ΠΡΟΠΙΟ 01] από το 1987, και όχι από το 1988 όπως αναφέρεται στο discogs. Οι Κρυπτογράφημα ήταν, περίπου, το πρόδρομο σχήμα των Ψυγείο Ψυγείο (τώρα τελευταίως γίνεται και πάλι λόγος γι’ αυτούς, επειδή επανεκδόθηκε το πρώτο LP τους από το 1990 – άιντε και το δεύτερο που είναι πιο σπάνιο) κι έχω την εντύπωση πως οι περί τα eighties τούς έχουν μαρκάρει, ούτως ώστε να τους απαθανατίσουν κι αυτούς οσονούπω στο πλαστικό· δεν θα είναι εξάλλου η πρώτη φορά όπου μια κασέτα να μετατρέπεται σε LP τα τελευταία χρόνια. Αν και είχαν προηγηθεί οι κασέτες που έγιναν CD (η «Ζωή» των Lost Bodies στην Lazy Dog το 1997 στηρίχτηκε στο υλικό των κασετών «Δο Ντίεση» και «Αναρόφηση Τροφής», που είχαν κυκλοφορήσει το 1988).
Οι Γκομπιντίμπου ή και Γκομπιντιμπού (όπως τους έγραφαν τότε) ήταν επί της ουσίας οι Παρανυχίδες – το γκρουπ που είχε συμμετάσχει με το «Ένα μυστικό στο τέλος» στο LP «Συνταγή Αντι-Θανάτου» [Famous Music, 1986 και B-Otherside, 2013]. Μέλη τους ήταν οι: Παντελής Κούκης φωνή, Ανδρέας Βατίστας κιθάρες, Μιχάλης Καραγιάννης κρουστά, αργότερα δε και ο Νίκος Ζηλάκος μπάσο (τα 4/5 των Παρανυχίδων της «Συνταγής…» δηλαδή). Οι Γκομπιντίμπου είχαν ηχογραφήσει δύο κασέτες το 1987. Η μία ήταν μισή-μισή με τους Horror Factory, ενώ η άλλη ήταν ολάκερη δική τους κι είχε τίτλο «Λαλούλου» («λαλούλου» δεν ξέρω τι σημαίνει, laulu όμως στην φινλανδική είναι το τραγούδι). Την κασέτα αυτή, που είχε κυκλοφορήσει μαζί με το fanzine Transport τον Νοέμβριο του 1987 σε 40 αριθμημένα αντίτυπα, την είχα αντιγράψει εκείνη την εποχή από ένα συμφοιτητή μου, αλλά στην πορεία την έχασα (μάλλον μου την «έφαγαν»). Οι Γκομπιντίμπου, όπως και διάφορα άλλα συγκροτήματα της σκηνής και της εποχής δεν απασχολούσαν, τότε, μόνον τα fanzines, μα ακόμη και τον overground Τύπο, αφού σε περιοδικά όπως τα Ήχος & Hi-Fi, Μουσική, Σχολιαστής κ.ά. υπήρχαν τακτικές αναφορές στις δραστηριότητές τους (δείτε στο etegma.blogspot.gr τις «κριτικές» από τον Σχολιαστή και τον Ήχο).
ΓΚΟΜΠΙΝΤΑ… ΓΚΟΜΠΙΝΤΙΜΠΟΥ
Τις προάλλες, ψάχνοντας σ’ ένα δισκάδικο, άκουσα κάποιους πελάτες γύρω στα 30 να εκθειάζουν ένα ελληνικό συγκρότημα των 80s, τους… Γκομπίντου… Μπιντίμπου… Γκομπίμπου… δεν ήξεραν να τους πουν σωστά, και κάθε φορά τούς έλεγαν και διαφορετικά. Κάποια στιγμή επεμβαίνω στην κουβέντα τους και τους λέω: «Γκομπινταγκομπιντίμπου». Γύρισαν και με κοίταξαν με απορία. «Τι είν’ αυτό» μου λένε.... «Το συγκρότημα…» τους λέω. «Αποκλείεται να είχε τόσο μεγάλο όνομα…» μου ξαναλένε. «Ναι» τους είπα. «Δεν είχε τόσο μεγάλο όνομα, αλλά από εκεί το πήραν…». Ήμουν κάτι παραπάνω από σίγουρος πως δεν κατάλαβαν τι εννοούσα…
Τέλος πάντων… Δεν είχα πολύ χρόνο για κουβέντα, επειδή βιαζόμουν, αλλά εκείνο που μου έκανε εντύπωση (για ακόμη μία φορά) είναι η «ζούρλα» που έχει πιάσει τον κόσμο (τον δικό μας κόσμο…) εν σχέσει με τα eighties. Δεν αρκούν πλέον τα γκρουπ, που μπόρεσαν κι έγραψαν κάποιους δίσκους (με καλές/ανεκτές παραγωγές, έτσι ώστε να μπορούμε κι εμείς να τ’ ακούμε… ανθρωπίνως και ενδεχομένως να τα ευχαριστιόμαστε), έχουμε πλέον και τους MC-junkies, οι οποίοι, αφού… ξεπέρασαν το βινύλιο, την «παλεύουν» πλέον μόνο με κασέτες. Δεν λέω. Κι εγώ μεγάλωσα με τις κασέτες και ακόμη τις ακούω (όντως), αλλά ρε παιδί μου νοιάζομαι και για κάποια, πρώτη έστω (αλλά και δεύτερη και τρίτη...) ηχητική ποιότητα. Δεν το μπορώ το εντελώς ερασιτεχνιλίκι και το χύμα. Δηλαδή θεμιτό ήταν (το «χύμα») για κάποιον που ξεκινούσε κι ήθελε να δει μέχρι που θα μπορούσε να φθάσει, γράφοντας, σβήνοντας και ξαναγράφοντας κασέτες, αλλά να αποκτούν οι κασέτες αυτές… τοιούτη φετιχιστική αξία νομίζω πως πάει πολύ. Φυσικά, κασέτες (εννοώ μόνο κασέτες) ηχογραφούσαν και μεγάλα ονόματα (στο εξωτερικό εννοώ), αλλά ήταν κασέτες περιποιημένες, γραμμένες σε στούντιο, με επαγγελματικό τρόπο κ.λπ., δεν ήταν ό,τι να ’ναι. (Μάλιστα διάφορες τέτοιες κασέτες πωλούνται πανάκριβα στο eBay – πριν μερικά χρόνια βρέθηκε κάποιος κι έδωσε για το set των 32 κασετών της United Dairies περισσότερα από 2300 δολάρια!). Και στην Ελλάδα είχαν βγει καλές κασέτες στα 80s (κασέτες δηλαδή που θα μπορούσε να σταθούν και ως κανονικές παραγωγές, έστω και με ολίγες μικρές διορθώσεις). Θυμάμαι, ανάμεσα στις πολλές εκείνων των χρόνων, την γιαννιώτικη συλλογή «0651» [Βάρκα 08] από τον Φεβρουάριο του ’85 με Επιπτώσεις, Κεφάλαιο 24, Φυσιολατρικό Σύλλογο κ.ά., και ακόμη τους συμπατριώτες τους Κρυπτογράφημα με την «Αντώνιος Πυρ» [ΠΡΟΠΙΟ 01] από το 1987, και όχι από το 1988 όπως αναφέρεται στο discogs. Οι Κρυπτογράφημα ήταν, περίπου, το πρόδρομο σχήμα των Ψυγείο Ψυγείο (τώρα τελευταίως γίνεται και πάλι λόγος γι’ αυτούς, επειδή επανεκδόθηκε το πρώτο LP τους από το 1990 – άιντε και το δεύτερο που είναι πιο σπάνιο) κι έχω την εντύπωση πως οι περί τα eighties τούς έχουν μαρκάρει, ούτως ώστε να τους απαθανατίσουν κι αυτούς οσονούπω στο πλαστικό· δεν θα είναι εξάλλου η πρώτη φορά όπου μια κασέτα να μετατρέπεται σε LP τα τελευταία χρόνια. Αν και είχαν προηγηθεί οι κασέτες που έγιναν CD (η «Ζωή» των Lost Bodies στην Lazy Dog το 1997 στηρίχτηκε στο υλικό των κασετών «Δο Ντίεση» και «Αναρόφηση Τροφής», που είχαν κυκλοφορήσει το 1988).
 |
| Η φωτογραφία προέρχεται από το etegma.blogspot.gr |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου